Week 13: mislukte trekking en naar huis!

9 december 2018 - Rangoon, Myanmar

Lieve allemaal,

Vandaag ben ik alweer 13 weken van huis, ben ik ook zonnebril nummer 3 kwijtgeraakt en heb ik al 8 vluchten achter de rug. Ik heb al 13 blogs geschreven, met 13 verschillende titels. Wat een getalletjes. Maar waarom dan deze titel? Gaat dat over mama? Gaat dat over mij?

Nou lieve mensen, het gaat over mij. Ik heb besloten dat ik naar huis ga. En nu hoor ik de trouwe volgers denken, huh je zou toch langer gaan? Huh wat moet ik zonder Linde’s wekelijkse blog? Huh is d’r wat gebeurd? Maar nee, er is niets gebeurd. En oorspronkelijk was het plan 4,5 maand ipv 3,5 maand. Maar de afgelopen 3,5 maand heb ik zulke mooie dingen mogen meemaken, zien, proeven, ruiken, leren kennen. Het is voor nu mooi geweest. Ik zal eerlijk zeggen dat ik de laatste tijd namelijk best wel last heb gekregen van heimwee. Heimwee naar m’n familie, vriend, vrienden, kat en Nederland. Waar ik heimwee de eerste 10 weken niet gekend heb, overviel me dat gevoel de laatste weken enorm. Ik dacht aan thuis en telde elke dag af tot half januari. Ik genoot nog wel van de gave momenten hier in Myanmar maar ik ben bang dat ik minder zou genieten als ik alleen in Vietnam zou zijn. En van de week kwamen mama en ik tot de conclusie dat het dan niet zou gaan werken in Vietnam. Ik wil dolgraag nog is naar Vietnam, maar niet nu. Ik ben namelijk bang dat ik dan mezelf voor de gek ga houden en er niet de volle 100% van kan genieten als ik zou willen. En ik zou ook eerlijk zeggen dat het eerst een beetje als falen voelde, want ik wilde mezelf bewijzen en ik had dit met mezelf afgesproken. Maar nu ben ik dat wel anders gaan inzien. Ik ben er trots op dat ik dit 3,5 maand heb gedaan en ook dankbaar dat ik zo veel moois heb meegemaakt. Daarnaast ben ik ook heel dankbaar dat ik thuis mensen heb waardoor ik heimwee heb gekregen, want man, wat ga ik iedereen de komende tijd knuffelen!

Maandag 3 december gingen we de zonsopgang van Bagan bekijken. In de vorige blog vertelde ik dat we om 4.45 de wekker zouden hebben en dan per tuktuk naar een heuvel gebracht zouden worden. Man man man, wat was het koud. Maar ja, in de koud zouden we wel een hele mooie zonsopgang gaan bekijken.. dachten we. Maar nee, iedereen heeft een mooie zonsopgang in Bagan behalve Linde en Renate. Want het was dus bewolkt. De luchtballonnen stegen uiteindelijk wel op, maar toen was de zon ook al op. Wat een domper.

Toen we terugkwamen zijn we even gaan slapen en daarna gaan zwemmen. Vervolgens huurden we weer een e-scooter en gingen we weer crossen door Bagan. Ondertussen had mama de scooter iets beter door en reden we wat harder. We namen nu niet de hoofdweg maar allemaal kleine weggetjes. En we kwamen dus weer langs tientallen pagodes! Op een gegeven moment zei een Birmese man tegen ons, dat we een Pagode konden beklimmen. Dus wij gingen er heen, taaadaaa we konden hem beklimmen!  Dat was heel erg leuk om te doen en we hadden mooi uitzicht. Mama bleef wel iets lager staan want die vond het wel een beetje eng. Ik vond het vooral heel gaaf haha.

Dinsdag 4 december gaven we de zonsopgang een tweede kans. Dus daar gingen we weer, dit keer wat later om niet weer een uur in de koud te staan koukleumen. Nu was het (bijna) niet bewolkt en hadden we wel mooi uitzicht. Ook nu gingen de ballonnen wel wat later de lucht in dan het begin van de zonsopgang, maar het uitzicht was alsnog heel mooi. Was het wat ik had verwacht? Eerlijk gezegd viel het een klein beetje tegen, maar m’n verwachtingen waren misschien ook iets te hoog door lonely planet (bedankt he!).

Toen we terugkwamen werden we opgehaald om naar het busstation te gaan en door te reizen naar Kalaw. Wij hadden een minivan geboekt. Dus ik vond het al raar dat we met een tuktuk opgehaald werden en naar het busstation gebracht werden. Vervolgens was er geen minivan, maar een local bus.. dus wij gingen toch maar naar binnen en ergens zitten. Toen lieten we ons kaartje zien en zei de controleur dat wij maar helemaal achterin moesten gaan zitten. Dus wij zeiden dat dat niet kon want dan zou ik misselijk worden (en de boel onder kotsen :p ). Maar hij had snel de stoelnummers 1 en 2 doorgekrast en vervangen voor 32 en 33. Waarom was dit nou, we moesten plaats maken voor een monnik. Nou oké prima, dan gaan we wel achter de monnik zitten zodat we nog steeds voorin zitten. Nou toen kregen we ruzie. We konden daar niet zitten en moesten helemaal achterin gaan zitten. Vervolgens kwam de stomme buschauffeur met een onzin verhaal dat we toch met de minivan zouden gaan en dat hij me er wel heen zou brengen. Dus ik zei prima, mama blijft hier, ik loop met je mee. Maar precies wat ik al dacht, die minivan was er nog niet, hij zou komen (uhu ammenooitniet), ze probeerden me te intimideren en ik zou wel mee mogen met de grote bus alleen dan achterin. Dus ik ben toen maar van ze weggelopen terug naar mama in de bus. Wij geloofden allebei dat er geen bus zou komen als we zouden uitstappen en dat we daar nog wel even zouden staan... wat er uiteindelijk gebeurde, geen idee maar we mochten achter de monnik blijven zitten. Gelukkig maar!

Toen we rond 4 uur aankwamen in Kalaw gingen we naar ons hotel en mama ging gelijk slapen. Mama was heel erg moe en voelde zich niet goed. Maar we zouden de volgende dag aan de driedaagse trekking gaan beginnen.. dus dat regelde ik alvast en mama sliep van 16.00 tot de volgende dag 6.30!

Woensdag 5 december zouden we gaan beginnen aan de driedaagse trekking. Maar toen mama om 6:30 wakker werd voelde ze dat ze niet fit genoeg was om de trekking te gaan doen en heeft ze die afgezegd. Ik, die om 8 uur pas wakker werd, vond dit niet erg want ik had ook niet goed geslapen.

Dus we hadden een relax dagje. Eerst gingen we ergens een shake drinken en beetje lezen. Toen hebben we ergens geluncht, gelezen, getafeltennist en gepoold/gebiljart. We zijn ook tot de conclusie gekomen dat Linde echt geen biljartersgen van opa Vos heeft geërfd en dat ze zo a-motorisch als maar kan is met de keu. Sorry opa!

In de avond had mama heel veel zin in guacamole en gingen we naar de plaatselijke Mexicaan. Hier aten we zelfgemaakte nacho’s en heeeel veel guacamole.

Donderdag 6 december begonnen we met de tweedaagse trekking ipv de driedaagse trekking. We zaten met 5 Fransen in een groep en 2 gidsen. De trekking ging dwars over de heuvels heen, langs dorpjes, langs chili plukkers en langs drogend rijst. Je zag allemaal mensen die bezig waren op het land en ook veel ossenwagens! Vandaag zouden we 18 km gaan lopen en daarna in een homestay slapen (lees dunne matrasjes op de grond + koud = super nacht). Maar de trekking was wel behoorlijk zwaar. Ik vond hem zwaar maar te doen, maar mama voelde zich gewoon niet fit door de dagen ervoor en vond de trekking heel zwaar. Uiteindelijk hebben we besloten dat het beter zou zijn voor mama als ze niet zou blijven slapen en ik wilde haar niet alleen terug laten gaan. Later hoorden we van de Fransen dat we wel het mooiste en zwaarste gedeelte van de tweedaagse trekking hadden meegemaakt en dat we dus meer dan de helft hadden gedaan! So Proud of us! Maar wij gingen dus vanaf het dorp van de overnachting verder naar Inle lake per tuktuk. Dit was een 2,5 uur durende tocht, waar ik achterin in een open truck zat en door elkaar werd geschud en gelanceerd werd door het slechte wegdek. Fantastisch blauwe rug had ik de volgende dag..

Aangekomen in ons hotel in Inle lake stortte mama een beetje in. Mama kreeg koorts, misselijk en was gewoon echt oververmoeid. Dus die ging gelijk haar bedje in en ik niet veel later.

Vrijdag 7 december werd mama in de ochtend wakker en voelde ze zich al stukken beter dan de dag ervoor. De koorts was gelukkig weg, maar ze was nog wel heel slap. Dus vandaag deden we rustig aan. Mama bleef lekker in bed om bij te komen, en ik ging op pad om geld te wisselen, ananas te kopen en crackers te halen. In de avond voelde mama zich wel al stukken beter en zijn we zelfs ergens iets gaan eten.

Zaterdag 8 december voelde mama zich helemaal weer goed en gingen we met de boot over het Inle lake varen. Per boot ga je dan langs verschillende dorpjes. Dorpjes met zilverwerk, houtwerk, sigaren, zijden etc. Al deze huisjes staan op palen en zijn per bootjes bereikbaar. Het was echt heerlijk weer en het varen was ook heel leuk. Ik denk ook dat mama nog nooit zo veel foto’s heeft gemaakt op één dag! Op een gegeven moment kwamen we bij een dorpje aan waar je per scooter naar de pagodes kon gaan. Nou prima dachten we. Nou mooi niet! Zaten we met z’n 3en (!!!) op 1 scooter! Mama en ik gilden het natuurlijk uit en waren bang dat we eraf vielen, wat gelukkig niet gebeurde! Ook waren daar heel veel kindjes. Wij hadden bellenblaas meegenomen en ik ging dus met die kinderen bellenblazen. Dit was echt zo onwijze leuk...! Allemaal blije hoofdjes en lachende geluidjes!

Zondag 9 december vlogen wij om 9.45 van Heho (Inle lake) naar Yangon. Dit was nog een avontuur op zich. Van te voren hoefden we niet in te checken, geen boarding pass te printen of iets anders wat je normaal wel doet. Dus daar kwamen we... paspoort geven en kijken of we op de lijst staan. Lijst? Ja een papieren lijst met de passagiers. Vervolgens schreef ze op een lege boarding pass ons vluchtnummer en werden onze tassen meegenomen. Toen gingen we door de douane. Lees; poortje dat mogelijk piept. Poortje dat het niet boeit dat je nog bergschoenen aan hebt, telefoon vast hebt en moneybelt om hebt. Scanner van tas doet ook vrij weinig. Dat was de douane. Nadat we even moesten wachten, konden we naar ons vliegtuig lopen. En waar zat je dan? Dat maakte ook niet uit. Je mocht overal zitten waar je wilde. Nou, was dit dan geen feest?

In de middag zijn we nog naar een markt gegaan. Het was een hele grote markt met voornamelijk stoffen en sieraden. Maar deze sieraden waren zooooo lelijk. Veelte grof, groot, te veel blingbling etc. En toen we ergens wilden eten werden we echt naar binnen geschreeuwd, geduwd etc. Bijzonder manier van Birmese vriendelijkheid.

Na de markt kwamen we opeens in een Shopping centre. Wij waren eerlijk gezegd verbaasd.. Myanmar heeft ook een Shopping centre?? Wow. Hier hebben we een beetje rondgelopen en sushi gegeten! Een hele leuke afsluiting van deze vakantie.

Morgen hebben we lekker een dagje aan het zwembad en vliegt mama om 17.40 alweer terug naar Nederland. Dan is deze leuke vakantie echt voorbij...

En wat ga ik dan missen van Azië? Ik ga de vrijheid van het reizen missen. Bepalen of je nu ergens heen gaat, morgen, waarheen etc is heerlijk. Mooie en nieuwe plekken ontdekken waar je nog nooit bent geweest en die je verstelt laten staan! Goedkoop eten ga ik ook missen. Want in Nederland in een restaurant voor 2 euro uitgebreid eten zit er niet in! Aardige bevolking leren kennen die jou hun cultuur wilt leren en ook nieuwsgierig is naar jouw gewoontes. En natuurlijk reisgenootjes ontmoeten en dan tot de conclusie komen dat het heel goed klikt (Thanks Juul ❤️).


En wat ga ik dan niet missen van Azië? De ongelofelijke vieze stank die hier hangt (combinatie van riool + afval). Maar ook de straatkatten en honden die ik heel erg eng vind. Het continu uit eten gaan en sociaal zijn. Harde bedden en snurkende roomies.

Lieve allemaal, ik vind het leuk dat ik jullie via m’n blog een beetje op de hoogte kon houden. Ik vind het heel leuk dat zo veel mensen m’n blog hebben gelezen en berichtjes stuurden. Heel erg bedankt en wie weet tot m’n reis in de toekomst ;).

Liefs, Linde.

Van reisblog naar fotoboek
Laat een prachtig fotoboek afdrukken van je verhalen & foto's. Al vanaf € 21,95.
reisdrukker.nl

7 Reacties

  1. Renate:
    9 december 2018
    Lieve schat, ontzettend trots op jou en wat je de afgelopen maanden hebt gedaan! Vond het samen door Myanmar reizen super leuk! Ook ik heb weer zin om naar huis te gaan. Morgen afscheid nemen zal mee vallen want ik zie je woensdagavond op Schiphol weer!
    xxx mama
  2. Cherise:
    9 december 2018
    Jouw laatste blog en mijn eerste reactie. Ja, ik ga jouw fantastische blogs heel erg missen... maar wij missen jou nog meer! Dus kom maar lekker terug! Je mag heel trots zijn dat je het zolang heb volgehouden! Ik ben sws trots op jou (en vergeet jaloers niet). Deze bangepoeperd doet het je niet na! Ik kan niet wachten om al jouw jaloersmakende foto's te bewonderen! (Graag heb ik daar dan live verslag bij, kan ik alvast reserveren?)

    Dikke kus uit het Kikkerlandje! En tot snel, yeaaaaaah! <3
    x Cher

    ps. Je zou ook gewoon een blog kunnen maken van je dagelijks leven in Nederland. Ik denk dat je die ook met net zoveel geur en kleur kan vertellen! En... hoef ik mijn favoriete moment van de week niet te missen :P Ik ben voor!!!!!!!!
  3. Marja...moeders van ali:
    9 december 2018
    Goed om je gevoel te volgen!! Dank dat we door jou ogen mochten meegenieten van je belevenissen. RESPECT hoor.
  4. Hester:
    9 december 2018
    Lieve Lin, wat schrijf jij superleuk en wat heb ik nu ook veel zin om de plekken te bezoeken waar jij was! Tot snel! Xx
  5. Ialaya:
    9 december 2018
    Al je blogs met zoveel plezier gelezen! Wat knap dat je dit gewoon vertelt en deze keuze hebt gemaakt: je moet ook doen wat goed voelt. Je hebt al 3.5 maand zoveel mooie dingen gedaan, dingen om jaloers op te worden! Hartstikke gaaf! 😘
    Liefs,
    Ialaya
  6. Tony:
    10 december 2018
    Lieve Linde, ik vind het natuurlijk heel erg fijn dat je weer thuiskomt! Eigenlijk een heel mooi kerstcadeau. En, je hebt het toch maar even gedaan. 3,5 maand reizen door zuid-oost Azie is niet niks! Ik ben trots op je.
  7. Peter van den Broeke:
    11 december 2018
    En over een tijdje ga je gewoon weer een paar maanden op reis. Het leven is niet zo moeilijk hoor! Niek (onze zoon) stapt 21 dec. in het vliegtuig op weg naar Australie. Hij wil een jaar op reis en dan vanuit Australie allerlei trips gaan maken en tussendoor werken. Hij heeft er enorm zin in. Wij zullen hem missen!!