Week 5: Laos en bloedzuigers

Lieve allemaal,

Week 5 zit erop en ik ben aangekomen in Laos. Ondanks dat ik nu pas een week in Laos ben, vind ik het echt al fantastisch. De natuur is veel ongerepter, mensen zijn bescheidener, meer en lievere kinderen dan in Thailand. Terwijl ik dit schrijf dobberen we de Mekong af, richting Luang Prabang. En waar we gisteren nog prima stoelen hadden, prikt de stoel vandaag behoorlijk in m’n rug en in m’n billen.

Maandag 8 oktober gingen we dus met een mini-van van Chiang Mai (Thailand) naar Huay Xai (Laos). De grensovergang was heel rustig en met gemak kregen wij ons 30 daags visum. We hadden in Thailand nog veel Baht (Thaise munteenheid) gepind die we moesten omwisselen. Als we dat geld in Chiang Mai van Baht naar Kip (munteenheid Laos) hadden ingewisseld, had het ons 55€ pp gekost. En hier in Laos kregen we zelfs meer kip dan we zouden moeten krijgen... goede deal dus. In ons guesthouse hebben we toen met een jongen gepraat die daar 24/7 woont en werkt. Zijn vriend is een Laotiaanse Albino, erg interessant. Zij wilden hun Engels verbeteren door met ons te praten. Het gesprek verliep vanwege hun gebrekkige Engels wel moeizaam, maar was wel interessant. Maar op een gegeven moment had de jongen het heel vaak over DE Amerikanen en DE Fransen. En toen wij vroegen of hij Europe kende, zei hij nee. Dus wij kwamen tot de conclusie dat hij denkt dat iedereen die niet Aziatisch is of Amerikaans is of Frans is. Zo besef je maar hoe klein hun wereld is of hun besef.

Dinsdag 9 oktober sliepen we lekker uit. We zijn trouwens Julia en ik. We gingen even langs  bij the gibbon experience Office om informatie te krijgen over de volgende dag. Hier moesten we een papier ondertekenen waarin staat dat zij nergens voor verantwoordelijk zijn en jij hun niet mag aanklagen. Dit gaf toch een beetje een onprettig gevoel, maar we begrepen wel dat je gewoon zelf verantwoordelijk bent voor jezelf. In de middag hebben we gechilld op de kamer want in Huay Xai is er niets te beleven.

Woensdag 10 oktober werden we om 8 uur bij the gibbon experience verwacht. Na een korte introductie video en uitleg over het ziplinen vertrokken we met de auto. Onze groep bestond uit twee Fransen (lees; typische backpackers), 1 Brit, Julia en ik. Na een bochtige rit van 2 uur kwamen we bij een rivier. Die rivier heeft in het regenseizoen een brug en in het droogteseizoen kan je er gewoon met de auto doorheen. We konden er nu dus met de auto doorheen, ondanks dat t water nog steeds tot je borst kwam als je er in stond. Dit was gelijk een moment dat je doorhad dat je niet meer in het toeristisch Thailand was, maar in het primitievere Laos. Daarna moesten we nog 1 uur rijden over een hele stijle hobbelige modderige weg. Eenmaal daar kwamen we aan in een dorpje met allemaal houten huisjes. Overal liepen er kindjes die Sabaydee zeiden (hallo) en zwaaiden. Mooi om te zien! Vanaf hier moesten we dan 1 uur lopen naar the kitchen waar we onze zipline uitrusting kregen. En vanaf the kitchen gingen we al lopend en ziplinend naar onze treehouse. Ik kan het niet goed omschrijven, maar het is echt een fantastisch gevoel als je op 45 meter hoogte aan het ziplinen bent en in de verte prachtige bergen en uitzicht ziet. We konden dus ook ziplinend onze treehouse in. Onze threehouse was 4 verdiepingen hoog, daarmee de hoogste van de 7 treehouses uit die omgeving. In de avond aten we sticky rice met groente en gingen we optijd naar bed. Ons bed bestond uit twee hele harde matrassen op de grond, met daar omheen een klamboe. 
Als tip kregen we dat we onze klamboe goed moesten instoppen zodat we geen beestjes (lees; spinnen), in ons bed zouden krijgen. Joepie.

Donderdag 11 oktober werden we om 6 uur wakker gezongen door de gibbons. Wat een lawaai maken die beesten in de ochtend. We hebben ze helaas niet gezien, maar toen wel heel hard gehoord. Tijdens het ontbijt aten we weer sticky Rice met groente/kip en daarna konden we gaan. Al ziplinend verplaatsten wij ons door de jungle. We moesten van de ene zipline naar de andere zipline echt wel veel (en stijl omhoog) lopen, maar dat was het waard. We gingen ook naar de andere treehouses en die hadden allemaal zo hun mooie plekjes. De langste zipline die we deden was 500 meter lang en had echt prachtig uitzicht. We waren al gewaarschuwd voor bloedzuigers, maar ik had er nog nooit eentje gezien. Op een gegeven moment hadden we elke 10 meter wel een bloedzuiger op onze schoenen en zagen we er ook heel veel op de grond. Gelukkig pakte de gids Singli ze van onze schoenen en sokken en doodde ze dan. Als avondeten hadden we weer sticky Rice (verassing). Onze twee gidsen (Singli en Kham) waren ook heel aardig en behulpzaam en vertelden ons leuke dingen over de jungle. Ook hebben we kennis gemaakt met Lao Lao (rijst whiskey). In de avond werd ik nog wakker van gunshots... geen idee waar ze dan op jagen maar daar is de gibbon experience organisatie erg op tegen.

Vrijdag 12 oktober vertrokken we na het ontbijt voor de laatste ziplines. We mochten nog een extra rondje doen en toen was het tijd om terug te gaan naar Huay Xai. Uiteindelijk hebben we dus geen gibbons gezien tijdens deze dagen, maar wel veel vogels, insecten en interessante planten.

Zaterdag 13 oktober was het tijd voor de slowboat. Die slowboat gaat van Huay Xai naar Pak Beng en dan de volgende dag van Pak Beng naar Luang Prabang. De eerste dag, zaterdag dus, vertrok de boot om half 12. Op de boot waren allemaal oude busstoelen die best prima zaten. Onderweg vaar je langs allemaal bergen, dorpjes met houten huisjes en koeien. En en en.... we zagen onderweg twee keer een wilde olifant!! Dat was echt heel erg leuk om te zien. Ook als we bij dorpjes aankwamen, renden de kindjes naar ons toe en gingen allemaal zwaaien. Je ziet hier in Laos al zo veel meer kindjes dan in Thailand. In de avond kwamen we in Pak Beng aan. In dit dorpje draait alles om toerisme. Kinderen bedelen, hostels zijn duurder etc. Een nare sfeer hangt er. In de avond hebben we met een grote groep gegeten Indiaas gegeten en zelfgestookte bananen whiskey gehad. Ook dat is echt heel vies.

Zondag 14 oktober gingen we verder met de slowboat. Nu zat ik 6 uur lang op een ingezakte stoel dus dat was wel naar. Onderweg was het uitzicht weer prachtig en kwam ik al heel ver in m’n tweede boek. Aangekomen in Luang Prabang zijn we met een groep van het hostel gaan eten en naar de markt gegaan. Ook hier merk je dat de mensen uit Laos zo veel vriendelijker zijn en heel de sfeer is ook chiller. Vervolgens zijn we met een klein groepje nog gaan chillen op de kamer en daarna naar Utopia gaan. Elke backpacker in Laos kent Utopia en dit is een hele leuke bar. Helaas sluit deze al om half 12 en word je daarna in groepjes naar de tuctucs geleid en ga je naar de bowlingbaan. Heb je ooit gebowld en pijl en boog geschoten om 1 uur ‘s nachts?

Laos bevalt me tot zo ver heel goed en daar ben ik blij om. Ondertussen reis ik alweer 1.5 week alleen (eigenlijk al 1 week met Julia). We merken allebei dat we dat vluchtige contact met anderen leuk vinden, maar je mist dan de diepgang. En met Julia klikt het tot nu toe zo goed, dat mensen steeds vragen of we samen reizen (uit Nederland) of dat we zussen zijn, hahaha! Dus ik denk dat jullie de naam Julia nog wel even zullen horen de komende week/weken.

Liefs, 
Linde