Week 9: Mr. Lucky en lege accu

Lieve allemaal, 

De eerste week in Cambodja is voorbij gevlogen. 

Maandag 5 november ging de wekker om 3.50 en werden we om 4.10 opgehaald door Mr. Lucky. Mr. Lucky was deze dag onze tuktuk-driver, gids en fotograaf. Samen met twee Belgen gingen we in de tuktuk naar Angkor Wat om de zonsopkomst te bekijken. Mocht je denken dat dit een origineel plan was; dat was het niet; duizenden anderen hadden hetzelfde plan. Maar wauw, wat was dit mooi. Elke minuut veranderde de lucht (en ook de instellingen van m’n camera). Het uitzicht was echt waanzinnig mooi. Om ons heen genoot iedereen enorm, of gaat achteraf thuis genieten als hij de miljoenen geschoten foto’s bekijkt (de hele tijd klikklikklikklik) ;).

Na de zonsopkomst gingen we naar de volgende tempel van Angkor; Ta Phrom. Dit was een tempel waar door de jaren heen allemaal bomen doorheen waren gegroeid. Maar niet kleine boompjes, nee echt hele hele hele grote bomen. Veel waren ze nog aan het restaureren wat door de bommen uit de oorlog was verwoest. De tweede tempel was Bayon. Dit was een hele grote tempel met allemaal gezichten. Allemaal lachende gezichten. Dit was een hele mooie tempel. De derde tempel was weer Angkor Wat. We hadden die in de ochtend met zonsopkomst gezien, maar nu gingen we er ook in. Ondertussen waren we al 11 uur wakker en zakte de energie en concentratie een beetje in (sorry Mr. Lucky). Maar het uitzicht vanaf Angkor Wat was wel gaaf. Toen we weer vanaf de top naar beneden gingen en door Angkor Wat liepen zagen we een slang. Nou dikke vette paniek (hij zat op de muur en best hoog). En die slang voelde gewoon de stress van al die mensen en viel dus naar beneden. Ondanks het gegil van sommige mensen kronkelde de slang snel door naar een andere muur en ging weer omhoog. Hebben we dat ook weer meegemaakt.

Dinsdag 6 november hebben we eerst lekker uitgeslapen en zijn we vervolgens door Siem Reap gaan wandelen. Waarna we bij een heel leuk kledingzaakje kwamen met leuke rokken. Ze had nog maar eentje van de kleur die we allebei wilden en de ander was waarschijnlijk in haar andere shop. Maar zoals altijd vroeg ze veel te veel geld ervoor en gingen we weg met de gedachte dat we een rok op de night market konden kopen. Vervolgens hebben we ergens gechilld en gelezen. In de avond gingen we naar the night market waar ik een kaassoufle heb gegeten bij een Dutch snackbar. Lekker tegen m’n eigen principes in, maar boeiend. De kaassoufle was lekker, de Nederlandse muziek had niet gehoeven. Nadat we over de markt hadden gestruind, kwamen we tot de conclusie dat de markt de leuke rokken niet verkocht...

Toen we op een gegeven moment terug liepen hoorde Julia een Duitse man iets zeggen over dat hij melkpoeder zou gaan kopen voor de Cambodjaanse vrouw. Toen wij dit door hadden sprongen we er tussen en hebben we hem tegen gehouden. Het kopen van melkpoeder is een scam. Een Cambodjaanse vrouw loopt dan met een baby in haar armen en een lege fles. Men krijgt medelijden met haar en denkt dat het kopen van melkpoeder toch geen kwaad kan. Maar dat is niet waar. Melkpoeder brengen ze na ontvangst namelijk weer terug naar de winkel waar ze dan geld terugkrijgen. Toen we dit de Duitse man vertelden keek hij best geschrokken maar ik had eerlijk gezegd niet het idee dat we echt tot hem doordrongen... hoe erg het ook aan je hart gaat (het gaat immers om een baby), je moet het niet doen.

Woensdag 7 november gingen we met hangende pootjes terug naar de winkel van de rokken. En het was echt pech voor ons, want d’r was nog maar 1 rok beschikbaar. Dikke vette pech. In de avond gingen we weer naar de night market en daarna naar the pubstreet. Dit is een grote straat met allemaal barretjes/restaurantjes waar je goed kon uitgaan. Nou wij vonden het drie keer niets en waren dan ook weer op tijd thuis. Misschien lag het er aan dat we ons groepje niet zo leuk vonden; of aan de vele Aziaten in de clubs; of de oudere mannen met te jonge meiden...

Donderdag 8 november hadden we een Netflix dag. Oma en opa: Netflix is een programma op je telefoon/tv waar je met je abonnement films en series op kan kijken. Dit deden we lekker met veel snoepjes en chips in bed. Top dag.

Vrijdag 9 november hebben we een ebike gehuurd. Als je een scooter bent gewend, is een ebike echt even wennen. Niet alleen omdat hij niet hard kan rijden, ook vanwege het geluid, of Naja geen geluid. Doordat je een ebike niet hoort aankomen, geeft het knipperlicht een oorverdovend geluid. Dus onze ebike was af en toe een debielenfiets..

We zouden er 40 km mee kunnen rijden als we er 20 km/uur mee zouden rijden. Van de verhuurster kregen we een route mee en daar gingen we. Nou heb ik ondertussen al best wat mooie fiets/scooter routes in Azië gezien, maar dit sloeg echt alles. Er was veel plastic langs de wegen, de lotusvelden vielen ook tegen en het uitzicht was Mwah. De route zou 12 km heen en 12 km terug zijn dus we reden nog iets door. Vanaf 12 km begon m’n ebike raar te doen. Ik ga vol gas en toch ging ik niet harder want er kwam geen gas bij. En af en toe deed hij het wel weer voor 10 meter... Onderussen waren we aangekomen in een armer gebied. Hier had je allemaal huizen op palen in het water. Dit hadden we natuurlijk wel is op tv gezien, maar was wel bijzonder om dit in het echt te zien.

Helaas begaf m’n ebike het toen helemaal... zwart scherm en kon ik gaan fietsen. Alleen is het fietsen echt belachelijk zwaar met zo’n ebike. Dus daar hing ik, knijpend aan Julia’s arm, terug naar Siem Reap. Daar kregen we een nieuwe accu, vervolgens ging hij weer leeg en m’n humeur ook. Dus kreeg ik nu een andere ebike en gingen we nog even crossen door Siem Reap. 

In de avond gingen we, in onze dikke chill kleding, naar de bioscoop. Voor nog geen 3 euro konden we naar de film (the nutcracker). Het was wel echt heel koud in de bios, maar met stoelleuningen die naar achteren konden werd het goed gemaakt. Hoewel we niet de enige westerlingen waren, keek men ons toch een beetje verbaasd aan. En wij keken men weer verbaasd aan, toen zij halverwege de film nog binnen kwam en de film ging kijken... raar volk die Cambodjanen hahaha.

Zaterdag 10 november gingen we weer verder met de ebike door Siem Reap scooteren. Toen wij de ebike huurden, kwamen er vaak mensen naast ons rijden die een praatje met ons maakten. Kinderen en volwassenen. Hoe gaat het? Wat is je naam? Waar kom je vandaan? Dat is echt heel erg leuk. Ook heb je weer langs de weg kindjes die zwaaien maar zij zijn veel meer verlegen dan de kindjes uit Laos.

Zondag 11 november ging de wekker om 6.15 want we gingen met de bus naar Battambang. Wij hadden gehoord dat dit de countryside van Cambodja zou zijn en dat je hier leuke tours kon doen. Nou countryside, niet dus. We zitten namelijk weer in een hele grote stad. En vanmiddag kwamen we aan in ons hostel, the place. Zag er leuk uit maar we gingen wel weer ‘de grote bedbugscheck’ doen. En gelukkig, geen bedbugs. Of toch niet? Julia had een bedbug op haar bed... dus hotel medewerker erbij, die het eerst nog ontkende; it’s a mosquito. Nou mosquito ammenooitniet. Toen hij het beestje plette en er bloed uitkwamen wisten we genoeg, we gaan hier weg. Dus het hostel belde een tuktuk om ons op te halen. Voordat we in de tuktuk gingen zitten riep de medewerker nog dat de tuktuk rit gratis was. Dus aangekomen bij ons nieuwe hostel gingen we er uit, maar opeens vroeg de chauffeur 1$ voor benzine. Nou is 1$ natuurlijk niet veel voor ons, maar we hadden afgesproken dat het hostel het zou betalen. Als we nu zouden betalen, ga je tegen je eigen principes in en gaat hij dit bij iedereen proberen. Want hij had overduidelijk gehoord dat het hostel zei dat de rit gratis was dus dit was gewoon afzetterij. Nou toen was de wereld te klein. De chauffeur begon te schreeuwen dat 1$ voor ons heel weinig is, dat hij een particulier is, dat hij die 1$ niet nodig heeft (liet even al z’n 100$ biljetten zien) etc. Ik vond het eng (was bang dat hij Julia ging slaan) dus ik wilde hem al bijna betalen, maar Julia hield vol en zei dat we niet gingen betalen.  Ondertussen wist de receptie van ons hostel ook niet zo goed wie ze moesten geloven en wat ze moesten doen. Uiteindelijk zei het hostel wat tegen hem in het Cambodjaan en droop hij luid schreeuwend en scheldend weg...

Dat was het weer voor deze week.

Liefs,

Linde