Week 8: Cambodja en sushi slippers

Lieve allemaal,

Acht weken, bijna twee maanden en we zijn alweer in land nummer drie. Eigenlijk dacht ik er heel even over om deze week geen blog te gaan schrijven, aangezien we echt helemaal niets hebben gedaan. Maar toch, voor de trouwe fans alsnog een blog.

Maandag 29 oktober tot en met vrijdag 2 november hebben we echt helemaal niets gedaan. We waren of aan het zwembad of bij mama Thanon te vinden. De eigenaar van Mama Thanon begon ons op een gegeven moment (lees dag 2) zelfs te herkennen en wij vonden dit op dag 7 bijna gênant worden. Maar hee, de smoothie bowl was er echt heerlijk dus we moesten er wel heen.

Verder was Don Det best wel uitgestorven. Veel barretjes waren dicht en er waren niet heel veel backpackers vanwege het laagseizoen. Je kon er wel kajakken naar de dolfijnen en waterval maar ook dit hebben wij niet gedaan, oops. Wel hebben wij ons zeer zeker verbaasd over de hardwerkende hotelmedewerkers (maar niet heus). Wij voelden ons ook in de ochtend opgelaten om iets te bestellen (oké oké 3 pannenkoeken met banaan) want dan moesten zij iets doen. Verder lagen zij de hele dag in een chille stoel, op hun telefoon niks te doen. Ik heb stiekem wel hard moeten lachen toen zij met een fruit shake aankwamen zetten terwijl Julia gesneden fruit had besteld.. Of ze konden vaak geen Engels of ze deden alsof...

Zaterdag 3 november vertrokken we om 8 uur vanaf ons hotel. Eerst moesten we met een bootje weer naar het vaste land. We hadden al van anderen gehoord dat dit een lange dag zou gaan worden en dat we vaak moesten gaan wachten. Dat merkten we al bij de ‘pier’ (lees; houten plateau op water). Maar liefst 3 keer in 2 minuten werd er om ons ticket gevraagd en waar we heen gingen. Er stonden daar 4 mensen het werk te doen wat ook 1 iemand zou kunnen doen. Toen we eindelijk aankwamen aan het vaste land was daar niemand die ons kon vertellen waar we heen moesten. Dus wij als slimme backpackers, gingen allemaal naar het busstation. Hier moesten we ook weer 2 keer ons ticket laten zien en 1.5 uur wachten. Vanaf hier was het 25 minuten naar ‘the border’.

We waren van te voren gewaarschuwd voor verschillende ‘scams’ bij de grens van Cambodja naar Laos dus we waren erg alert. Het begon al toen we 2 dollar extra moesten betalen omdat het zaterdag was. We kregen een uitreis stempel, betaalden, kregen een formulier, vervolgens nog een formulier en mochten doorlopen. Daar aangekomen moesten we naar het health centre. Ik had hierover op het internet gelezen dat dit een scam was, dus we liepen naar binnen. Dit werd niet gewaardeerd dus hup, weer naar het health centre. We moesten hier invullen dat we gezond waren en we moesten ons vaccinatie boekje laten zien. Of je gezond bent houdt eigenlijk alleen maar in of je wel of geen diarree hebt. Gelukkig hadden Julia en ik die allebei bij ons vanuit Nederland en hoefden we niets te betalen. Anderen hadden die boekjes niet en gaven hun gewoon maar wat dollars. Hoe bedoel je corrupte boel? Binnen moesten we weer een formulier invullen, betalen, kregen we ons visa en vervolgens moesten we weer een formulier invullen en vingerafdrukken afgeven. Wat een gedoe om Cambodja binnen te komen.

Na de grens was er een restaurantje waar we gesplitst werden in 2 groepen en waar we moesten wachten. Na zo’n 1.5 uur gewacht te hebben kwam ons busje aanrijden... vanuit de bosjes... die daar 1.5 uur geleden ook al stond... dus hadden we weer voor niets gewacht. En ook nu wachtten ze tot het busje vol was en mag je gerust een heel klein bankje met z’n 3en delen. Hierna reden we door naar een plaats in Cambodja om te lunchen; hurry hurry only 20 minutes. Ja 20 Aziatische minuten zeker, want een uur later gingen we dan eindelijk op weg naar Siem Reap. En dan even te bedenken dat je over nog geen 100 km zo’n 6 uur doet... verschrikkelijk. NS, we missen je.

Zondag 4 november werden we allebei al om half 8 wakker (al de hele week). We slapen in een hostel met maar liefst 87 kamers en wij slapen in een meiden dorm. Niet omdat we dat zo graag wilden, maar de mix dorm was vol. De meiden die op zo’n lady’s dorm liggen zijn vaak Aziatisch en hebben geen behoefte aan contact met westerse meiden... Achja, dan niet. Het zijn wel echt prachtige kamers en chille douches. Hebben voor het eerst sinds weken weer warm gedoucht (can’t remember the last time..). Na het ontbijt gingen we naar het oude centrum naar een markt. Wat echt onwijs leuk was. Van souveniertjes, tot eten, tot kleding, tot kapsalons, tot de Aziatische Blokkers. Het was een hele belevenis. Wat vooral apart was, was dat de kledingwinkels soms kledingstukken van de Zara bevatten die wij dan herkenden.

Het passen van een kledingstuk is een heel avontuur opzich. Ik wilde een shirtje passen. En ik help je uit de droom, kleedhokjes kennen ze hier niet. Dus ik moest van die vrouw op grond zitten, hup shirt uit, hup ze hielp me het nieuwe shirt in. Vervolgens trok ze het aan alle kanten goed, ging de buurvrouw d’r mee bemoeien, de kennis die langsliep aaide nog even over m’n buik en iemand anders trok er ook weer aan. Het was echt hilarisch. Wij hadden lol, die vrouwen hadden ook veel plezier. En natuurlijk mocht ik ook iets anders passen, hup weer op de grond, shirtje uit, shirtje aan en hetzelfde proces herhaalde zich.

Een paar winkels verderop ging Julia een bikini kopen, die ze eerst moest passen. Dat kon ook wel in haar kraampje. Deze kraampjes zijn echt maximaal 4 vierkante meter en staan helemaal vol. En ook hier bemoeide de vrouw zich met Julia. Trok aan de bikini, kneep haar af en toe, deed hem weer uit, oh hoi daar was haar zoontje, pakte een nieuwe, zocht naar een andere maat etc. Het was erg bijzonder.

We namen vervolgens een voetenmassage (jaja ook ik) voor 3 dollar. De massage was wel fijn want veel zat ze niet aan m’n voeten. M’n kuiten en scheenbenen daarentegen masseerde ze uitgebreid. En in de avond hebben we onszelf getrakteerd op hele lekkere sushi! We hadden er niet over nagedacht om misschien er iets netter uit te zien dan onze standaard backpackersoutfit. Dus daar kwamen we in een broekje, shirtje en... op slippers. Dus terwijl we aan tafel zaten en wilden bestellen zagen we de serveerders letterlijk even hun hoofd schuin houden en kijken naar onze slippers. Oopsie.  

Ik ben nog geen twee dagen in Cambodja en de verschillen zijn ook nu al merkbaar. Men kan echt bijzonder goed Engels (al helemaal tov Laos). Dit verbaasde me echt. Ook dringt men helemaal niet op als tuktuk bestuurder of op een markt. Dit is heel prettig en tov Thailand echt een wereld van verschil. Komende weken zal ik wel meer verschillen gaan meemaken. Wel hebben we al veel gelezen en gehoord over de grote armoe en bedelende kinderen in Cambodja. Daarnaast is het Rode Khmer een taboe en hoorden we dat we maar weinig ouderen zullen zien (want die zijn er niet/leven afgezonderd). Ik heb veel vragen over het Rode Khmer, maar ik heb wel begrepen dat dit echt een taboe is waar ik niet met Cambodjanen over kan gaan praten. We zullen zien hoe dit gaat verlopen.

Vannacht mogen we om 3.50 opstaan, want we gaan de zonsopgang bekijken bij Angkor Wat.

Liefs,
Linde