Week 7: gevallen en nacht(bus)merrie

Lieve allemaal,

Vandaag ben ik 7 weken van huis en nog steeds bevalt het reizen mij goed. Ondertussen zijn we ook alweer 3 weken in Laos en vind ik dit nog steeds een prachtig land. Laos is een stuk ongerepter dan Thailand. De natuur is prachtig en ze zijn hier minder bekend met toeristen dan in Thailand. Dit zorgt er wel weer voor dat het openbaar vervoer niet fantastisch is en de communicatie een ramp. Mensen spreken hier bar slecht Engels (ook jonge mensen) en lachen dan maar vriendelijk naar je. Dit vind ik zeg wel heel jammer want een gesprek met een local over verzekeringen, politiek of school zit er dan jammer genoeg niet in. Ook zorgt het voor miscommunicatie en hopeloosheid. Want als men iets niet begrijpt knikken ze, lachen ze en lopen ze weg. Ook zien wij elk moment van de dag veel kinderen en vragen wij ons af of zij wel naar school gaan. Rotte tanden is hier eerder normaal dan een uitzondering en rochelen en spugen op straat is een must (goor). Ondertussen leven veel mensen nog in houten hutjes (vaak wel met elektriciteit) maar staat er ook vaak een groot kitcherig huis met minstens 2 torentjes tussen. Als je in de kleine dorpjes komt werken mensen (naar mijn idee) er hard op het land als boer. Kom je in de stad zijn veel mensen heel erg lui (voornamelijk tuctuc drivers en winkelmedewerkers). Je hebt (zoals ik als eerder verteld heb) heel veel kinderen hier in Laos. Kinderen zijn hier nieuwsgierig naar ons als toeristen, maar op een leuke manier. Ze zwaaien en begroeten ons (sabaidee), maar zullen niet naar je toe rennen en dingen gaan opeisen of bedelen. Dat laatste zullen we helaas wel veel in Cambodja gaan zien. Nog iets anders bijzonders is het feit dat je hier gewoon veel baguettes en pannenkoeken/crêpes eet. Wat ik echter geen probleem vind, maar wel apart. De baguettes zijn niet altijd even lekker maar soms heb je ook lekkere brownie of cinnamonrolls! Ook rijden er veel minder scooters tov Thailand en fietsen heel veel mensen!

Maandag 22 oktober begonnen we met de Thakhek loop. Dit is een 450 kilometer lange scootertocht die in Thakhek begint. Bij het ontbijt hadden Julia en ik het over de loop en toen vroeg Nele (uit België) of ze ook mee mocht met ons. Julia en ik zouden samen op 1 scooter gaan (want Julia heeft geen rijbewijs) en Nele op een ander. Maar op het moment dat we wegreden had ik eigenlijk spijt dat we niet allebei een eigen scooter hadden genomen. Het was namelijk best krap met twee tassen en twee meiden op 1 scooter. Vervolgens waren we nog geen half uur onderweg toen het begon te regenen en het wegdek wisselde tussen goede, verharde wegen en slechte, onverharde, diepe kuilen wegen. En terwijl wij dus heel zacht reden vanwege de diepe kuilen (die ik probeerde te ontwijken), gingen we met de scooter onderuit. Het voelde echt als slowmotion en ook Nele zei dat we heel langzaam vielen. Gelukkig vielen we niet hard, lagen we niet open en had de scooter geen beschadigingen. Alleen Juul had veel last van d’r pols, maar dat was de volgende dag ook veel en veel minder. Dit ongelukje liep dus gelukkig goed af...

Vervolgens zat Julia wel angstig achterop de scooter bij mij of Nele. De omgeving was wel echt schitterend. Het leek een beetje op Halong Bay en Khao sok met allemaal rotsformaties. Op een gegeven moment werd dit landschap ingewisseld voor een heel mooi meer met allemaal boomstammen die uit het water staken. We hadden hier echt een prachtig golden hour met het zonlicht. Aangekomen in Thalang bij onze bungalow stond er buiten heel groot; hot shower and fast speed WiFi. Gevolg; koude douche en geen WiFi in de bungalow. We hebben hier wel heel lekker gegeten en een echtpaar ontmoet die 8 maanden door Azië aan het fietsen was. Die nacht hebben we wel echt verschrikkelijk geslapen, want er zaten gaten in de klamboe, grond en muren en we hoorden buiten steeds een rat. Daarnaast had Julia een eng verhaal verteld over een schorpioen naast je hoofd vinden in de nacht en heb ik dus heel slecht geslapen. Hahaha.

Dinsdag 23 oktober vertrokken we al vroeg want we hadden gehoord dat we een lange tocht voor de boeg hadden. Julia reed zelf en Nele en ik gingen bij elkaar achterop. Van Thalang gingen we door naar Laksao. Hier zou een grote roeiwedstrijd plaatsvinden. Hier aangekomen keken we onze ogen uit. D’r was een braderie en een kleine kermis en ondertussen vond de roeiwedstrijd nog plaats. Ook de mensen die daar rondliepen keken hun ogen uit omdat er 3 blanke, blonde meiden daar rondliepen. Er was werkelijk geen enkele toerist. Dus kindjes en mensen zwaaiden naar ons en giechelden als wij terug gingen zwaaien. Dat was heel leuk om te zien. Ook was het wel bizar om zo’n roeiwedstrijd te zien en hoe fanatiek men was. Na Laksao gingen we door naar de coolsprings. Dit zou een hele mooie lagoon zijn. Eerst reden we er heen, konden we niet verder vanwege een hele grote plas waar we niet doorheen konden. En vervolgens konden we via een andere weg wel naar de coolsprings. Je moet je even voorstellen dat je dan op een onverharde weg komt met links en rechts helemaal niets behalve gras en in de verte hoge bergen. Dit uitzicht is echt ontzettend gaaf en bizar. Gaf wel echt een kick. De lagoon viel echter wel erg tegen en we gingen dan ook weer snel door. Uiteindelijk kwamen we aan in Nahin en sliepen we in een leuk guesthouse en hebben we heerlijk gegeten (brownie was top)!

Woensdag 24 oktober gingen we door naar de Konglor Cave. De weg er naar toe was heel leuk. Het voelde alsof je door een soort vallei reed want links en rechts was het weer groen en vlak en daarna allemaal bergen. Ondertussen reed je ook door verschillende dorpjes met hutjes van hout en zagen we veel kinderen. Onze bungalow van die nacht was echt heel schattig en mooi. Vanaf daar namen we een boot naar de Konglor Cave. Eigenlijk wilde ik na de grotspin niet meer naar een grot maar ik wilde me ook niet laten kennen. Dus ik ging mee. Dit was echt de grootste grot die ik in m’n leven heb gezien. Er waren in de grot bij het stuk waar je kon lopen wel allemaal lampen (dat hadden Kjeld en ik toen niet) en je ging er met een motorbootje doorheen (waardoor we bijna geen vleermuizen hoorden of zagen). Het was een grote grot, dat was gaaf, maar voor de rest vonden we de tocht veel te lang en niet heel interessant. Door het gebrek aan Engels kan de gids je niets vertellen over de grot...

Donderdag 25 oktober zouden we terug gaan naar Thakhek. Dit zou een 200 km lange tocht zijn en langs een snelweg. Daarom besloot Julia met de bus van Konglor Cave terug te gaan naar Thakhek en dat Nele en ik gingen scooteren. Dit was uiteindelijk behoorlijk afzien. De eerste 100 km was over slechte wegen en wegen die én stijl omhoog gingen én gaten met losliggende steentjes.. de tweede 100 km was over een snelweg met bussen en vrachtwagens. Zelf vind ik dit niet vervelend, behalve als bussen of vrachtwagens elkaar op verkeerde momenten gaan inhalen. Ik gebruik dan ook vaak en graag mijn toeter. Uiteindelijk hebben we onze scooters weer ingeleverd en heerlijk gechilld.

Vrijdag 26 oktober moesten we om 16.45 de tuctuc naar het busstation nemen om naar de 4000 eilanden te gaan. Dus overdag hebben we de hele tijd gechilld. Aangekomen bij het busstation kochten we een kaartje en moesten we wachten want de bus zou zo komen. Nadat we denk ik nog zo’n 5 keer gevraagd hebben of de bus echt zou komen, of we goed stonden en wat voor bus het was, kwam er een bus aan. Uit deze bus (slaapbus met bedjes) kwamen heel veel mensen en de chauffeur kwam naar ons toe en zei dat dit onze bus was. Dus wij gingen de bus in en onze nachtbusmerrie begon. Het was zo onwijs vies in de bus (lees; half afgekloven mais, afval van papiertjes, kruimels, flesjes etc). En ook het idee dat er net nog allemaal andere mensen in die bedjes lagen, hielp niet mee. En om het nog erger te maken waren er alleen nog maar beneden bedjes beschikbaar. Dus dan kon je niet naar buiten kijken en lag je vlakbij het vieze gangpad. Nadat we met handen en voeten probeerden duidelijk te maken dat we zonder raam echt misselijk zouden worden, konden we opeens wel een boven bed krijgen. Dit bed is ongeveer 70 cm breed en 160 cm lang (je ligt daar met z’n tweetjes). De weg was een weg vol met gaten en daar word ik heel misselijk van. Dus ik ging maar proberen  te slapen met het idee dat we er zouden zijn (na 12 uur) als ik wakker zou worden. Uiteindelijk lukte het slapen af en toe (max 2 uur bij elkaar) en kwamen we ergens aan om 1 uur ‘s nachts. En wij moesten er volgens de buschauffeur uit en de mini-van nemen. Dus daar stonden we om 1 uur ‘s nachts met mensen die geen Engels spreken en aan wie je duidelijk moet maken waar je heen moet. Uiteindelijk was er geen mini-van en gingen we door met een tuctuc. Dus daar zaten we van 1 uur ‘s nachts tot 5 uur ‘s ochtends in. Vervolgens werden we bij de pier gedropt en hebben we gewacht tot het licht was en namen we de boot naar Don Det.

Onze bungalow was nog niet klaar maar we mochten wel in een andere bungalow even douchen en chillen in de hangmatten. Toen onze bungalow klaar was, wilden we daar weer verder slapen. En zoals altijd check ik het bed op bedbugs en ging ik liggen. Ook Julia checkte haar kant; ja hoor, een bedbug, shit. Dus ik sprong van het bed en we haalden alle spullen weer naar buiten. De eigenaar heeft vervolgens het beestje gepakt, een lul verhaal vertelt over een termiet dat het was en hem weggegooid. Ondertussen riep Julia 5 keer dat ze hem nog een keer wilde zien maar toen had hij hem al weggegooid. Deze vent wist dus dondersgoed dat het een bedbug was. Gelukkig kregen we ons geld wel terug en zitten we nu in een heerlijk hotel (wat net 3 weken open is) met zwembad en ontbijt. We hebben heel mooi uitzicht op de 4000 eilanden met zonsondergang.

Zondag 28 oktober en we liggen nog steeds bij het zwembad. We blijven hier 5 nachten maar willen misschien er nog 2 nachten bij boeken. Het ontspannen na een aantal drukke weken of weken vol met nieuwe indrukken en avonturen, bevalt me wel. Ook al hebben we in Luang Prabang en Vang Vieng niet onwijs veel gedaan, kost hetgeen wat je doet en het reizen/telkens weer inpakken wel veel energie. Maar waarschijnlijk gaan we wel eind deze week weer door; naar Cambodja, land 3 alweer!

Dit was weer m’n blog, misschien wat aan de lange kant, sorry.

Liefs, Linde